Wejście na dziedziniec przykościelny, obsadzony pomnikowymi okazami lip, wiedzie przez murowaną bramę-dzwonnicę z końca XVIII w. Pierwotna drewniana świątynia została wzniesiona w Wodyniach w 1445 r. przez Stefana Wodyńskiego jako filia parafii z Seroczyna. Budynek spłonął w czasie potopu szwedzkiego. Następne kościoły wystawiali w tym miejscu ks. Krzysztof Choiński (1659) i Aniela Załuska (1776). Świątynia z jej fundacji zachowała się do dzisiaj.
Interesującym wyróżnikiem w jej bryle jest niewielka wieżyczka na sygnaturkę z ażurową latarnią i hełmem o cebulastych formach. Wewnątrz uwagę przyciąga rozbudowany, barokowy ołtarz główny z 2. połowy XVIII w.