Nowe Iganie - pomnik bitwy pod Iganiami

10 kwietnia 1831 r. korpus gen. Ignacego Prądzyńskiego stanął pod Iganiami w sile 7 tys. żołnierzy i 14 dział (wg innych źródeł odpowiednio 11 tys. i 16 dział). Przed sobą, na przeciwnym, wyższym brzegu rzeki Muchawki miał 19 tys. Rosjan pod dowództwem Grigorija Rosena i 28 dział. Rosyjski generał, dysponujący przewagą liczebną i ogniową, mając też lepsze pozycje, postanowił bronić się w dolinie, przez którą przebiegały drogi koło Igań, Żelkowa i Sekuły. Jego celem była kontrola przepraw na Muchawce.

Polacy przystąpili do ataku, ale po początkowych sukcesach (zajęciu części zabudowań igańskich i zdobyciu dwóch dział) musieli ustąpić przed jegrami carskimi. Przełomowym momentem bitwy był atak 5 pułku piechoty, dowodzonego osobiście przez gen. Prądzyńskiego, który uderzył na tyły rozciągniętej kolumny rosyjskiej i po krótkiej, ale zażartej walce odciął ją od mostu na Muchawce. Straty Rosjan wyniosły ok. 4,5 tys. ludzi (zabici, ranni i jeńcy), po stronie polskiej zginęło 400–500 żołnierzy. Choć bitwa skończyła się imponującym zwycięstwem Polaków, jej militarne i polityczne znaczenie zostało zaprzepaszczone.